Het citaat 'een reis van duizend mijl begint met een enkele stap' hangt aan een muur in mijn slaapkamer. Ik heb het de afgelopen twee jaar elke dag gelezen. Ik wist niet dat die woorden de drijvende kracht zouden zijn voor mijn ongelooflijke reis. Samen met de diagnose van mijn moeder van Alzheimer zouden ze Nike Internationalist Mujer de reden, de passie en het doel stollen.

Duizend mijl voor Alzheimer.

Toen ik voor het eerst aan dit krankzinnige avontuur begon om Hilarity for Charity te helpen, een stichting die het bewustzijn en de zorgverleners van Alzheimer ten goede komt, was het niet anders dan veel van de andere gekke avonturen die ik de afgelopen decennia had geprobeerd, behalve de afstand ... Die kleine technische details hield me vele nachten wakker en vroeg me af wat ik in godsnaam dacht? Kan ik dit serieus voor elkaar krijgen? Was ik te oud? Zou mijn lichaam al die kilometers op de weg kunnen weerstaan? Kan ik eigenlijk 1000 mijl rennen?

Ja, er was een serieuze twijfel. Zozeer zelfs dat ik mijn run pas twee maanden voor mijn startdatum aankondigde. Ik was zo onzeker. Maar op mijn gebruikelijke manier hield ik al die twijfels voor mezelf en Adidas Tubular Mens hoopte ik gewoon op het beste, wetende dat ik alles zou geven wat ik had, hoe ver dat ook zou blijken te zijn.

Ik begin ook wat 'fantoompijn' te krijgen. Wat is een fantoompijn, vraag je je af? Doet het geen pijn of ... niet? Volgens Runner's World (die me nooit op een dwaalspoor heeft gebracht):

Steekjes en voorbijgaande pijn maken allemaal deel uit van het verjongingsproces van het lichaam. "Tijdens een afbouw veroorzaakt weefselherstel op microscopisch niveau spiertrekkingen en soms spierkrampen als het lichaam zich aanpast", zegt Dr. Smurawa. En als we minder rennen en ons meer zorgen maken over onze marathon, worden dagelijkse pijnen en pijnen - die normaal gesproken worden genegeerd - overdreven tot het punt van waanzin.

Dit Dr. Smurawa-personage suggereert ook lange baden, whirlpools en massages, en stelt voor om elke www.mondoscale.it pijn te zien als een teken dat je lichaam zichzelf geneest en je voorbereidt op de marathon. En lijkt me heel goed te kennen. De lichte enkelpijn op de loopband gisteravond? De pijn in mijn quads? (Hopelijk) allemaal tekenen dat mijn lichaam zichzelf geneest.

Marathonlopers (en halfmarathonlopers): welk deel van de versmalling maakt je de gekste?

De allereerste persoon die ik over deze waanzin vertelde, was de enige die ik kende die hem zou 'snappen'. De enige persoon die zou reageren met de positieve woorden die ik nodig had om te horen, de enige persoon die ik kende die zou willen, die onbaatzuchtig hun eigen leven in de wacht zou zetten om hun gekke moeder te volgen en te bemannen in een echt krankzinnig avontuur van 1000 mijl ; mijn eerstgeboren dochter, Taryn.

Ik zou mijn bemanning vervolledigen door de enige andere Nike Tanjun Femme persoon op de planeet uit te nodigen waarvan ik wist dat hij de ervaring en de bereidheid had om nog een van mijn epische avonturen te doorstaan; mijn zusje, Lynn.

De weken daarvoor zou Taryn me ervan overtuigen om een ??beurs aan te vragen die wordt gegeven door de Trail Sisters, Camelbak en Under Armour. Toepassen zou betekenen dat je moet toegeven dat dit echt gebeurde. Eindelijk, Adidas Yeezy Boost 350 Femme op de laatste dag van de deadline, heb ik ingediend. Gekozen worden was tot nu toe een van de coolste en meest angstaanjagende dingen tot nu toe.

Oké, we deden dit echt.

Op 13 juli 2018 begon ik aan de 1000-mijlsloop vanaf mijn voordeur in Enumclaw, WA. Achter mij zou mijn kleine tweemansbemanning volgen in een grote, schaduwrijk uitziende bestelwagen met al 280.000 mijl op haar. Het busje zou de komende weken ons thuis zijn. Na verloop van tijd Adidas Zx 700 Hombre zouden we een slaapsysteem bedenken, Lynn op de vloer, Taryn op de voorstoel, ik op de bank. We kookten tientallen eieren, aardappelpuree en soep op de kampfornuis achterin. We zouden eindeloze hoeveelheden muggen op het plafond meppen en in het algemeen proberen de plek niet te stinken. Maar het was zomer en het was heet.

Die eerste paar kilometer buiten mijn oprit passeerde ik Adidas Superstar Homme alle bekende herkenningspunten en was vol hoop, vastberadenheid en een beetje angst. Ik probeerde te doen alsof ik alles onder controle had en dat ik er klaar voor was, maar van binnen was een ander verhaal ... meer als heilige shit, je hebt het nu echt gedaan. Al deze mensen, de nieuwsjongen, het goede doel, mijn familie en al mijn vrienden, wat als ik dit niet voor elkaar krijg? Ik ben 60 jaar oud; mijn grote hardloopavonturen zijn geteld, toch? Toch ren ik hier over de gekke weg alsof het een fluitje van een cent is!